Een verhaaltje voor ''tussen het surfen door''.

Heej peeps. 

Dit is het verhaaltje dat ik heb gebruikt voor de toelating aan de Willem de Kooning.

Ik had het idee om een verhaal te schrijven waar ik veel van mijn eigen gevoel in kon stoppen. 

En mezelf als het ware kon beschrijven. De opdracht was dat ik een idee voor een animatie film moest ontwikkelen en een opdracht moest maken waar ik mezelf in beschreef. Wie ik ben.

Het liep wat uit de hand, en ik kwam in tijdnood. Dus ik had wat verjaarde zelfportretten meegenomen. Ik ging daar weg met een gekrengd ego en had niet veel hoop in een goede afloop.

Maar ik werd dan toch aangenomen. En ik heb er KNEITER veel zin in! 

Verhalen schrijven, storyboards maken, tekenen, sculpturen maken, tekenen, karakters ontwikkelen, samenwerken met anderen en natuurlijk sculpturen maken.

Het leek me wel leuk om dit verhaaltje met jullie te delen.

''Een verhaal voor de rommelige geest''

Er was eens een clowntje

Een clowntje dat niet meer deed dan naar beneden staren.

Denkend, over wat hij niet wou denken.

Voelend, hoe hij zich niet wilde voelen.

En zo, met zijn gezicht al starend naar de grond. 

Slenterde hij door de stad. 

Door straten. En langs huizen.

Hij zag zijn voeten stappen zetten.

Over grijze tegels en grauwe wegen.

Hij keek niet langer voor zich uit, bang voor wat komen zou.

Want hij wist niet wat morgen zou brengen, op het onzekere na.

En het maakte hem zo bang. 

Dat hij daarom maar niet meer voor zich uit keek.

En toen op een dag.

Een dag waarop hij weer alleen naar beneden keek.

En denkend over wat hij niet wou denken.

Begon het opeens te regenen.

Met bakken. En emmers uit de hemel.

Kletterde grote druppels neer op de grijze tegels. En grauwe wegen.

Maar het clowntje bleef naar beneden staren.

Daar liep hij, door de straten.

Doorweekt door de regen. Al slenterend over de grijze tegels.

Langs hoge huizen en grauwe muren. Druppels liepen over zijn beshminkte gezicht.

Langs zijn rode neus en over zijn rode lippen.

Tot hij bij een plas kwam.

Groter dan normaal. En hij wilde door lopen. 

Nog steeds starend naar beneden. 

Bang om vooruit te kijken. Angst voor morgen en wat komen zou. 

Maar hij dat deed hij niet. Het was net of hij het niet kon.

Daar stond hij midden in de grote plas. Stil en met zijn gezicht nog altijd naar de grond gericht.

Want daar in de plas zag hij zichzelf.

Een gezicht met een rode neus en  rode lippen.

En daar achter dat gezicht brak de zon door. 

Toen deed het clowntje iets wat hij al heel lang niet meer gedaan had.

Hij hief zijn gezicht en keek omhoog.

Daar zag hij het licht en voelde de warmte van de zon.

En op de rode lippen verscheen een stralende lach.

Frank,